مآل کار چه بیندکسی نظر به هوا

نمی توان خبر پاگرفت سر به هوا

درتن چمن ز جنونکاری خیال مپرس

به خاک ریشه وگل می کند ثمر به هوا

زمین مزرع ایجاد بس که تنگ فضاست

نمونکاشته تخم شرر مگربه هوا

به عافیتگه خاکسترم چو شعله سری ست

مباد ذوق فضولی کند خبر به هوا

نه مقصدی ست معین نه مطلبی منظور

چوگردباد همین بسته ام کمر به هوا

جهان گرفت به رنگینی پر طاووس

غبار من که ندانم که داد سر به هوا

حدیث سرکشی از قامت بلندکه داشت

که لب گزیده گره بند نیشکر به هوا

چو شبنمی که کند از مزاج صبح بهار

به راهت آینه ها بسته چشم تر به هوا

ز ساز قافلهٔ عمر جمع دار دلت

که محمل نفسی دارد این سفر به هوا

به دستگاه رعونت درین بساط مناز

که رفته است سرشمع بیشتر به هوا

چه تنگی این همه افشرد دشت امکان را

که ابر بیضه شکسته ست زیر پر به هوا

دل فسرده اگر سد راه نیست چرا

گشوده اند چو صبحت هزار در به هوا

تعلق دونفس ما ومن غنیمت گیر

که این غبار نیابی دم دگر به هوا

به غیروصل عدم چیست مدعا بیدل

که هر نفس نفس اینجاست نامه بر به هوا